گفتی:

      آواز این پرنده

        مثل حضور مبهم تنهایی است

 با دست خود گلوی قناری را

          از حجم استخوانی تن کندم.

گفتی:تنها

      در خط استوایی هر سینه

       روز ورود عشق چه رویائی است

       با دست خود دریچه هر دل را

                از چارچوب تنگ بدن کندم.

گفتی،دوباره گفتی:

               اینجا چقدر بی تو تماشایی ست

               با دست خویش، خود را

                        در لحظه شکوفه شدن کندم .

                                                         " عبدالجبار کاکائی "